Kulinaria

Zdecydowanie najpopularniejszą formą samorealizacji przez Koła Gospodyń Wiejskich są kulinaria. Gotowanie, pieczenie, smażenie, przetwory, nalewki… To nie tylko integracja lokalnych społeczności podczas przygotowania, a zwłaszcza wspólnej konsumpcji samodzielnie przygotowanych potraw przy okazji różnego rodzaju festynów i spotkań. To przede wszystkim kultywowanie tradycji, przepisy przekazywane z pokolenia na pokolenie, będące dziedzictwem dziesiątek, setek lat doświadczenia.

Na wschodnim Mazowszu jest kilka potraw uznawanych za uniwersalne dla całego tego obszaru, ich przyrządzanie jest praktykowane tak naprawdę w każdym zakątku Ziemi Mińskiej.

Sójka Mazowiecka

Najbardziej charakterystyczną potrawą dla Wschodniego Mazowsza, a zwłaszcza dla terenu powiatu mińskiego jest Sójka Mazowiecka. To duże, pieczone bułki, ze smakowitym nadzieniem. Prawdziwa Sójka powinna mieć niezbyt grubą, złoto- brązową skórkę z ciasta drożdżowego, a w środku nie za bardzo zwięzły farsz z kapusty kiszonej, kaszy jaglanej i grzybów. Kształtem powinna przypominać duży pieróg. Jak wynika z opowieści najstarszych mieszkańców wsi Wschodniego Mazowsza, potrawę tę nazywano po prostu pierogami, dopiero w latach 50 XX wieku zaczęto je nazywać „Sójki”.

Na różnego rodzaju festynach i eventach w powiecie mińskim bez problemu można spróbować jej walorów smakowych. Tradycja wypieku tego smacznego produktu nie ginie i jest konsekwentnie kultywowana.

Sójka Mazowiecka należy do potraw tanich, łatwych do przyrządzenia, pożywnych i bardzo smacznych. Najlepsze Sójki powstają na bazie surowców pochodzących z własnego gospodarstwa.

Ser Kozi

Kolejnym tradycyjnym produktem z którego słynie Ziemia Mińska jest ser kozi. Kozy należą do dość powszechnie utrzymywanych w Polsce zwierząt gospodarskich, znanych od dawna. Przed II wojną światową stanowiły ważny element polskiej wsi, także mazowieckiej. Koza była synonimem biedy, bogatsi chłopi raczej utrzymywali bydło mleczne. Dla uboższych, mieszkańców wsi koza stanowiła często o możliwości przeżycia i zapewnienia minimum egzystencjalnego dla wielodzietnej rodziny. Kiedyś kozi ser, kojarzony był z biedą i ubóstwem, obecnie stał się czymś wyjątkowym I chętnie spożywanym przez co raz szersze grono odbiorców.

Popularność koziego sera w regionie zaowocowała corocznym festiwalem sera w Cegłowie. W sierpniu odbyła się 10 edycja tego wydarzenia. Poza występami i atrakcjami artystycznymi i kosztowaniem gotowego już sera, w programie były warsztaty pokazujące jak krok po kroku wytwarza się taki ser. W trakcie trwania warsztatów, stały gość festynu prof. Roman Niedziółka z Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach i Grażyna Stelmachowska podzielili się swoimi doświadczeniami nie tylko na temat procesu produkcji sera, ale też ekologicznej hodowli kóz i postaw sprzyjających wytwarzaniu zdrowej żywności.

Pierogi

Przy przeglądzie tradycji kulinarnych w powiecie mińskim nie można zapomnieć o pierogach, które Panie z Kół Gospodyń wiejskich bardzo lubią lepić. Smażone? Gotowane? Z cebulką? Wyboru nie brakowało. Podczas Turnieju Kultury Tradycyjnej uczestnicy przygotowali pierogi aż w 21 smakach!

Prawdziwym hitem okazały się pierogi przygotowane przez Koło Gospodyń Wiejskich ze Stojadeł- tradycyjne ciasto i farsz z pokrzyw pozytywnie zaskoczył podniebienia degustujących.

Kartacze

Regionalną potrawą najczęściej przygotowywaną i uwielbianą przez Koło Gospodyń Wiejskich „Dobrzynianki” są kartacze. To ziemniaczane danie zwane także . „bykami”. Można je przyrządzać z różnorodnym farszem: mięsem, serem lub kapustą.

Gotowa kluska ma kształt owalny, w przekroju poprzecznym okrągły i długość od 10 do 12 cm (kartacz). Ciasto przygotowuje się z masy powstałej przez połączenie tartych surowych ziemniaków z ziemniakami gotowanymi lub z mąką ziemniaczaną. Dodaje się też skrobię uzyskaną przy ścieraniu surowych kartofli. Zawartość surowych ziemniaków nadaje kartaczom szarą barwę. Nadzienie to zazwyczaj mięso mielone (przyprawione np. czosnkiem, pieprzem czarnym i cebulą). Zamiast mięsa spotyka się również inne wypełnienia, takie jak np. grzyby, kapusta, kapusta kiszona lub twaróg. Cepeliny gotuje się w wodzie i podaje na gorąco, zwykle okraszone skwarkami z boczku lub z posiekaną i zeszkloną cebulą

Tradycyjne Nalewki

Koło Gospodyń Wiejskich Piaseczanki słynie z talentów i sukcesów nalewkarskich. Jak każde gospodarne i wyjątkowe koło, Panie nie ograniczają się tylko do nalewek. Sporo uwagi poświęciły ostatnio skompletowaniu pięknych i jednolitych, tradycyjnych strojów, dzięki którym ciężko znaleźć w regionie Koło ładniej ubrane!

Specjalnością Pań z Koła Gospodyń Wiejskich w Strzebuli jest nalewka- tzw. „porterówka”. Wyróżnia się z grona innych popularnych domowych nalewek, tym że w przeciwieństwie do nich bazuje nie na owocach, lecz na piwie – w dodatku nie obojętnie jakim, ale charakterystycznym piwie porter.

Jest łatwa w przygotowaniu, nie wymaga długiego leżakowania i odznacza się kapitalną piwną lub jak kto woli – kawową  barwą oraz wyraźnym korzennym smakiem. Bywa, że  porterówkę przyrównuje się do smaku cukierków kukułek.

Przetwory i syropy

Jesienią niezwykle często praktykowaną jest tradycja robienia przetworów na zimę. To mocna strona Pań z Koła Gospodyń Wiejskich w Mieni . W słoikach przez nie wekowanych, można znaleźć owoce, warzywa jak i gotowe potrawy a należą do nich między innymi:

 ogórki w różnych postaciach: korniszone,

kwaszone, z curry, sałatki,

 grzybki marynowane,

 sałatki z ogórków, papryki, cukinii,

 leczo z cukinii

 sosy do mięs

 frużelina wiśniowa

 wiśnie zasypywane cukrem

Na zdjęciu widoczne są również syropy zdrowotne z:

 mniszka lekarskiego

 kwiatów czarnego bzu

 pędów sosny

 nagietka